GEIR&JÓN

                        Geir og Jón þeir gamna sér

                        við að svara gölnum fréttasnápum,

                        ekkert svar við fáum hér

                        fyrr en þeir koma úr skápnum.

                         

                        Halli

 

KALT

                        Kaldir vindar skekja karlinn

                        kalt er í víkinni nyrstu,

                        en sólina ég sé og finn

                        hún sendi mér geislana fyrstu.

                        

                        Halli

VÍSA

                        Meðan inn í kima og krá

                        kaldur súgur varir,

                        eirðarlaus og önug þrá

                        eftir sumri starir.

RÖKKURVÍSA

Ferðamenn, sem gistu í tjöldum sínum í Eyvindarveri heyrðu

kveðna vísu þessa úti fyrir tjöldunum:

 

                             ,,Öld var önnur

                             á Eyvindartíð,

                             fátt til bjargar,

                             fátt til gleði.

 

                             Ljúft er þó liðnum

                             lengst að muna

                             brosandi heiðar

                             blárra sumra’’.

 

Ekki urðu ferðamenn fyrir frekari ónæði um nóttina og héldu

að morgni áfram för sinni.

LÁNLEYSI

Prestur nokkur jarðaði tvo menn sama daginn. Annar var vel

þekktur og mikils metinn borgari og hafði verið talinn auðugur,

en hinn var allslaus drykkjusjúklingur.

Um kvöldið hugleiddi presturinn ævikjör þessara tveggja dánu

manna og hver munur hlyti að hafa verið á lífi þeirra.

Nóttina eftir dreymdi hann þá koma til sín saman glaða í bragði

og segja:

Hérna megin er ekkert lánleysi, því að við gengum saman inn

í birtuna, en þar er sá minnsti jafn þeim stærsta.

 

VÍSA

                        Inni í þinna augna geim

                        engan kenni’ ég voða,

                        margra landa og himna heim

                        hef ég þar að skoða.

VÍSA

                        Ég vildi, að ég fengi að vera strá

                        og visna í skónum þínum.

                        Því léttast gengirðu eflaust á

                        yfirsjónum mínum.

 

VÍSA

                        Þegar nótt um foldu fer,

                        fallin blunds í arma,

                        draums á himni sál mín sér

                        sólir þinna hvarma.

 

HÚSABAKKI

Húsabakki í Aðaldal, bærinn stendur á láglendinu vestan

Garðsnúps. Allt land jarðarinnar hefur á fyrri öldum verið eyja í

Skjálfandafljóti. Nú afmarkast landið af fljótinu að vestan, gömlum

þornuðum farvegi að sunnan og Húsabakkakíl að austan og norðan.

Sandbakkar þurrir eru með fljótinu og kílnum, að öðru leyti er landið

mest mýrlent og víða mjög vott. Margar jarðir í Aðaldal sóttu fyrrum

heyskap í Húsabakka, þegar spretta brást á harðvelli.

Nú er engjaheyskapur þar að mestu niður lagður. Þegar stórflóð koma

í Skjálfandafljót, fer láglendið mest allt undir vatn, og verður þá ekki

komist að bænum nema á báti. Húsabakki var eign Grenjaðarstaðakirkju

og talinn fyrst byggður 1670. Árið 1926 fluttust að Húsabakka hjónin

Ingólfur Indriðason f.1885 og kona hans María Bergvinsdóttir f.1888,

foreldrar núverandi ábúenda. Áhöfn 1960: 18 nautgr., 72 kindur, 1 hross.

Íbúðarhús, ein hæð og geymsluloft, 84 fm. byggt 1942. Fjós fyrir 12 kýr,

fjárhús fyrir 100 kindur, hlaða fyrir 380 h., votheystóft fyrir 60 h., allt

úr steinsteypu.

 Heimild: Byggðir & bú 1960

ALÞINGISMENN

                    Elsta þing í heimi er þjóðar sæmd og heiður

                    og þeir sem fá þar sæti í mannvirðingum hækka,

                    en samt er ekki að leyna, að ég er dáldið leiður

                    á lognmollunni þeirra og held þeim megi fækka.