Oflátungarnir og fíflið

 

Einu sinn voru tveir oflátungar og eitt fífl á gangi

um skemmtigarð í stórborg nokkurri. Þeir töluðu

eingöngu um kærleikann.

,,Kærleikurinn er fegurðin,’’ sagði annar oflátung-

urinn og sleit blómaknapp af rósarunni, bar hann

upp að vitum sér og kastaði honum síðan á götuna.

,,Kærleikurinn er lífið,’’ sagði hinn oflátungurinn,

gekk til hliðar og steig ofan á brekkusnigil, sem var

að skríða út af götunni.

,,En hvað sem því líður,’’ sagði fíflið og stakk sér

kollhnís, ,,þá er það áreiðanlegt, að kærleikurinn er

blindur.’’

 

MANSBER

      Innflutningur þýsks kvenfólks á fyrstu árunum eftir stríð, mýkti tilveruna

fyrir mörgum einstæðum karlmönnum úti á landsbyggðinni, sem höfðu séð

á eftir sveitungum sínum af fagra kyninu til höfuðborgarsvæðisins, og setið

svo slyppir eftir, og annir höfðu auk þess bannað þeim óvissan eltingarleik

við þær suður.

En nú þurfti ekki annað en leggja inn pöntun hjá Búnaðarfélaginu, þá komu

þær, stórar, stæltar og blóðheitar, enda brá nú til betri vegar að flestu leyti.

Einsetukarl vestanlands, lagði inn pöntun fyrir einni. Var það mest fyrir

áeggjan vina hans, sem höfðu á orði, að hann væri meiri asninn ef hann

fengi sér ekki ókeypis kvenmann eins og aðrir. Þetta kom við kvikuna, því

að fátt fékkst ókeypis ekki kostaði fé á fæti svo lítið, og kvenmaður var

varla minna virði. Svo kom stúlkan bæði ung og þéttvaxin, og settist að hjá

karlinum. Hálfum mánuði seinna settu þau upp hringa, en daginn þar á

eftir fór hún suður alfarinn.

Vinir karls spurðu hverju brottför hennar sætti, en hann dæsti við og sagðist

halda að hún væri vitlaus. Þarna hefði hann keypt hringa eins og hún hefði

alltað verið að suða í honum með, og sér hefði nú þótt það rausnarlega gert.

En hvað gerðist svo, vildu vinirnir vita.

,,Já hún kom upp í rúm til mín mansber, og ætlaði að skríða undir sængina’’,

sagði karl.

,,Hvað gerðir þú þá?’’ spurðu vinirnir.

,,Hvað gerði ég. Ég hljóp út og svaf í fjárhúsunum, það sem eftir lifði

nætur, og um morguninn fór hún. Ekki veit ég hvað henni hefur þótt’’.

Ekki fara sögur af fleiri tilraunum karls í kvennaútvegun.

 

Staka

Jens Kristján Nikulásson Buch var fæddur 29.nóv. 1794 og lést 19.júlí 1873,

hann var langalanglangafi minn, Jens var blindur allmörg síðustu árin.

Skáldmæltur var hann og er til allmargt vísna og ljóða eftir hann. Eru það

mestmegnis andleg ljóð og sálmar. Þessa stöku orti hann gamall að árum.

 

                              Kemba, spinna, tæja, tvinna,

                              trogi þæfa í.

                              Mala, skaka, mín er vinna,

                              myrkrið veldur því.

 

TVÆR Í GILI

Bóndi nokkur norðanlands, sem uppi var á síðustu tugum 19. aldar,

var orðlagður kvennamaður. Þótti hann slíkur afreksmaður á því sviði,

að það er í minnum haft. Er sagt að hann hafi ógjarna farið að heiman

án þess að hafa teppi fest við hnakk sinn, en það var hlýlegra, ef hann

rækist á leikgjarnar konur á leið sinni, sem oft bar við.

Bóndinn átti oft erindi að heiman, því að auk þess að vera hreppstjóri

í sveit sinni, var hann ljósfaðir í stóru héraði. Eitt sinn aðspurður

sagðist hann hafa næst sér tekið, þegar tvíburasystur um þrítugt komu

og báðu hann að flytja sig yfir gil nokkurt illfært. Þetta var um hávetur

í gaddi og snjóalögum. Hann flutti stúlkurnar yfir gilið sína í hvoru lagi

og dvaldist drjúgt í gilinu með báðum. Þær voru leikþyrstar og hann

vildi ekki láta standa á karlmennsku sinni. En hann sagðist vart mundi

leggja í slíkt aftur í öðru eins frosti og þá var, því það hefði verið í það

harðasta, að hann hefði getað unnið af sér kuldann.

Gilleikirnir báru þó þann árangur, að systurnar ólu níu mánuðum síðar,

hraust og fullburða börn.

Var þeim er söguna sagði mjög til efs, að ungir menn nú á dögum dygðu

til slíkra leika í norðlensku vetrarveðri.

  

Hreystiverk

Gamall maður gerði ekki mikið úr nútíma íþróttamönnum. Sagði

hann þá ekki myndu hafa roð við þeim mönnum, sem hér hefðu

lifað á síðustu öld. ,,Það voru karlar, sem létu ekki deigan síga’’,

sagði hann.

Aðspurður hvort hann hefði tiltæk dæmi til að sanna fullyrðingu

sína, sagðist hann þekkja slíkt, það hefði verið formaður úr sínu

þorpi, þegar hann var unglingur, sem hefði lent í skipreika að

vetrarlagi. Hann hefði misst í nauðlendingu þrjá háseta í sjóinn,

en sjálfum hefði honum verið bjargað á land lærbrotnum og nær

dauða en lífi af kali. Hefði það ráð verið tekið af björgunarmönnum

að hátta formanninn ofan í rúm, og láta vel feita heimasætu berhátta

sig og ylja honum heilan sólarhring. Tókst að koma hita í formanninn,

en alúð heimasætunnar bar ávöxt, því að níu mánuðum síðar ól hún

efnilegt barn. ,,Fáir mundu leika það eftir honum, lærbrotnum og

skaðkölnum’’, sagði gamli maðurinn að síðustu.

 

Gráni

Þegar Gráni var orðinn um tuttuga vetra, tók hann að gerast túnsækinn.

Á daginn var oftast hægt að halda Grána í haga með hinum hestunum,

en á nóttinni var hann kominn í túnið, hversu vel sem var búið um hliðin.

Þá var tekið það ráð að binda grindurnar rækilega í hliðin, en það gagnaði

ekkert, því Gráni nagaði böndin einfaldlega í sundur og lyfti svo lokunni

með snoppunni og gekk eins og höfðingi í túnið. Það merkilega var að

Gráni lokaði hliðinu á eftir sér. Hann virtist ekki telja ástæðu til að hinir

hestarnir kæmu líka í túnið. Svona gekk það síðasta árið sem Gráni lifði

að hann var í túninu allar nætur sem honum sýndist. Hann hefur víst

talið sig eiga inni hjá húsbónda sínum eftir langan og strangan vinnudag.

  

Ömmubæn

 

,,Leiði þig vinur lífsins stig

ljóssins engill og styrki þig

hann, sem á krossi lífið lét

lýsi þér veginn, ei ég get

beðið heitar barnið mitt,

blessi hann sjálfur lífið þitt’’.

 

Það væri gaman ef einhver vissi eftir hvern þessi ömmubæn er,

fann hana í gamalli bók, en enginn skráður höfundur, fannst

hún eiga vel við nú um páskana.

 

Halli

 

Augun

,,Augun eru spegill sálarinnar’’, segir gamalt máltæki og mun það satt vera. Þau eru líka skáldum yrkisefni og eru oft það fyrsta, sem ungt, ástfangið fólk, sér fyrir sér, þegar það hugsar til þess, sem það elskar. Augu lýsa ást, gleði, sorg, örvæntingu og hatri allt eftir því hvað inni fyrir býr.

     

     

 

RIGNIR ÚTI?

 

Bílstjóri var á ferð í vörubíl sínum austur fyrir fjall. Hafði hann ekki annan flutning en líkkistu, sem hann var beðinn að flytja, auk farþega, sem átti leið austur.

Við Sandskeið var bílstjóra veifað af manni, sem baðst fars og stöðvaði hann þá bíl sinn, en sagði manninum að eigi væri um annað pláss að ræða, en á bílpallinum. Þáði maðurinn það og tók það ráð að skríða ofan í líkkistuna, sem var tóm, því þar var meira skjól en úti.

Nokkru austan við Skíðaskálann var enn ferðamaður fótgangandi, sem veifaði og bað um far. Var honum einnig vísað á pallinn og kaus sá sér sæti á kistunni.

Sat hann þar rólegur, þar til hann heyrði dimma rödd spyrja neðan úr kistunni. ,,Rignir úti núna?’’ Brá manninum á kistulokinu svo að hann stökk af bílnum og kaus heldur að ganga en svara fyrirspurnum líks, sem hann hugði vera í kistunni.

 

Gátur

1. Hvað hét hundur karls sem í afdölum bjó

    ég get hans í fyrsta nafni en get hans

    aldrei þó?

     

2. Margt er smátt í vettling manns gettu

    sans, þó þú getir í allan dag þá geturðu

    ekki hans?

    

3. Hvað er það sem fer í björg og brotnar

    ekki, fer í sjó og sekkur ekki, fer í eld

    og brennur ekki?

    

4. Ég er barinn, brennd og sundurrekinn

    fótum troðin út í æ, ómissandi á

    hverjum bæ?

Hér koma nokkrar gátur í viðbót úr bók afa míns, ritaðar 1938

Halli