STÚLKAN Á ÁRBAKKANUM

                       Á árbakkanum ég stóð

                       og yfir ána leit,

                       þar var svo fagurt fljóð

                       eða var það ær á beit,

                       vasklega í vöðlurnar mér tróð

                       skyldi þetta vera geit,

                       út í fór og upp að höndum óð

                       undrandi að ekki upp hún leit,

                       mér leið eins og á fótunum væri lóð

                       leiðin var löng ó hvað ástin er heit,

                       nú fór að renna örar um æðar mínar blóð

                       ég upp á bakkann skreið og upp ég leit,

                       þar var hún úttroðinn og rjóð

                       það var þá bara fuglahræða , ekkert deit.