TVÆR Í GILI

Bóndi nokkur norðanlands, sem uppi var á síðustu tugum 19. aldar,

var orðlagður kvennamaður. Þótti hann slíkur afreksmaður á því sviði,

að það er í minnum haft. Er sagt að hann hafi ógjarna farið að heiman

án þess að hafa teppi fest við hnakk sinn, en það var hlýlegra, ef hann

rækist á leikgjarnar konur á leið sinni, sem oft bar við.

Bóndinn átti oft erindi að heiman, því að auk þess að vera hreppstjóri

í sveit sinni, var hann ljósfaðir í stóru héraði. Eitt sinn aðspurður

sagðist hann hafa næst sér tekið, þegar tvíburasystur um þrítugt komu

og báðu hann að flytja sig yfir gil nokkurt illfært. Þetta var um hávetur

í gaddi og snjóalögum. Hann flutti stúlkurnar yfir gilið sína í hvoru lagi

og dvaldist drjúgt í gilinu með báðum. Þær voru leikþyrstar og hann

vildi ekki láta standa á karlmennsku sinni. En hann sagðist vart mundi

leggja í slíkt aftur í öðru eins frosti og þá var, því það hefði verið í það

harðasta, að hann hefði getað unnið af sér kuldann.

Gilleikirnir báru þó þann árangur, að systurnar ólu níu mánuðum síðar,

hraust og fullburða börn.

Var þeim er söguna sagði mjög til efs, að ungir menn nú á dögum dygðu

til slíkra leika í norðlensku vetrarveðri.

  

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 10.4.2007 kl. 11:09]

Aldrei að vita Hallgrímur minn þegar náttúran grípur menn við svona aðstæður. 

[Ásdís Sigurðardóttir, 10.4.2007 kl. 23:02]

Yndislegar frásagnir. Takk fyrir

[Gústi (IP-tala skráð) 14.4.2007 kl. 00:17]

Er ekki fjöldi manns komin af þessum  Jens Nikulási í dag ? Veistu hvað fjöldi þeirra er nokkur þúsund ?

[Hallgrímur Óli Helgason, 14.4.2007 kl. 00:53]

jú Gústi, ég er með skráða rúmlega 2500 niðja og er ég þó ekki með allt, veit ekki alveg hvað mig vantar, en það er ekki mjög mikið.