Eldiviður

Það var einn vetur, að séra Benedikt á Grenjaðarstað varð eldivið-

arlaus, en honum var vel kunnugt um það, að nafni hans í Múla átti

mikinn eldivið, og afréð að fara þangað til að reyna að fá úrlausn

þessara vandamála. Allir vissu það að séra Benedikt í Múla var nær-

gætinn og hjálpfús maður, en mönnum var líka kunnugt um, að

konan hans leit stundum annan veg á málin. Hún var búkona mikil

og vildi ávallt sjá sér farborða, áður en hún færi að styðja þann næsta.

Það gat því vel farið svo, ef eldiviðarbónin kæmi til hennar kasta,

að hún þættist ekkert mega missa, en reynslan var ein fær um að

leysa úr því spursmáli. Séra Benedikt á Grenjaðarstað fer yfir í Múla,

finnur nafna sinn, tjáir honum vandræði sín og biður hann ásjár.

,,Ekki hefi ég hugmynd um eldivið, það er konan mín, sem ræður

yfir slíkum hlutum,’’ svaraði Benedikt í Múla. ,,Er ekki best að þið

ráðið því sameiginlega?’’ spyr Benedikt á Grenjaðarstað. ,,Nei,’’

svarar hinn, ,,hún veit að þú ert kominn, og þegar hún kemur með

kaffið til okkar, skalt þú biðja hana um eldiviðinn, en ég ætla bara

að hlusta á ykkur, en stattu þig nú vel.’’ Þá kemur frú Arnfríður

með kaffið, en það er kona séra Benedikts í Múla, og biður hún

þá að gera svo vel. Hefur þá eldiviðarleysinginn upp róminn og segir

allt af sínum erindum. Frúin tekur máli hans óstinnt, og veit ekki

til að Múli sé betra brauð en Grenjaðarstaður, og því engar líkur til

að hún hafi eldivið, þegar hans er búinn. En svo lýkur máli þeirra, að

hún leyfir honum, að hann megi fá eitt æki af eldivið í beitarhúsinu

suður frá Múla, en það er nærri Grenjaðarstað. Hún segist skuli

láta beitarhúsamanninn vita það, að hann fengi þetta leyfi, og geti

hann hjálpað vinnumanni hans til að hlaða sleðann. Þá hefir hún

lokið máli sínu og fer jafn rausnarlega og hún kom.

,,Eitt æki af eldivið,’’ segir nú Benedikt á Grenjaðarstað við nafna

sinn, ,,það endist mér í viku, en mig vantar eldivið fyrir átta vikur.’’

,,Það hefir rætst býsna vel úr þessu,’’ segir Benedikt í Múla. ,,Get-

urðu haft átta hesta og átta sleða og tyllt þessu öllu saman, að

hægt sé að sanna, að þú hafir farið með það í einu æki? Þú þarft ekki

endilega að segja, að ég hafi stungið upp á því.’’

Annað kvöld hafði  beitarhúsmaðurinn þá sögu að segja frú Arn-

fríði, að eldiviðarhlaðinn á beitarhúsinu hefði verið tekinn allur

um daginn.

,,Hvað þá! Allur?’’ ,,Já, allur.’’ ,,Ég leyfði honum ekki að taka

nema eitt æki.’’ ,,Já, hann tók það í einu æki, en það var stórt, og

átta hesta hafði hann fyrir því.’’ ,,Heyrir þú Benedikt?’’ Þá svarar

Benedikt: ,,Það er ekkert hægt við það að ráða, fyrst hann tók ekki

nema eitt æki, eins og þú leyfðir honum.’’ En frú Arnfríður á að

hafa sagt: ,,Svona eru þessir b………prestar!’’

Athugasemdir

[Ásdís Sigurðardóttir, 25.4.2007 kl. 01:14]

Takk fyrir þessa sögu. Mér finnst ótrúlega gaman að lesa bloggi þitt og allt það sem þú segir frá. Það væri gaman að kíkja í fortíðina.  kær kveðja

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 25.4.2007 kl. 08:57]

Hehehe góður var hann Benedikt